พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๕ (สุตตันตปิฎกเล่มที่๑๗) ผู้ศึกษาควรพิจารณาให้รอบคอบ เพราะเป็นชุมนุมคัมภีร์ทั้งยาวและสั้นมากมาย มีทั้งคำสอนของ
   พระพุทธเจ้า มีทั้งคำของสาวก (อรรถกถาจารย์) ที่สอนตามพระศาสดาบ้าง เรียงร้อยด้วยถ้อยคำของตนเองบ้าง หรือแต่งใหม่บ้าง หากผู้ที่คุ้นเคยกับ
   คำของพระศาสดาก็จะเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนในการใช้สำนวนภาษาระหว่างคำของพระศาสดากับคำของสาวก อีกประการหนึ่งพระไตรปิฎก
   ควรมีแต่คำสอนของพระศาสดาเท่านั้น ไม่ควรมีคำสอนอื่นแม้จะเป็นพระเถระที่มีชื่อเสียงทั้งในอดีตและปัจจุบัน หากคิดว่าเป็นการขยายความ หรือ
   อธิบายเพิ่มให้เข้าใจให้ง่ายขึ้น (ซึ่งทำได้) ก็ควรแยกตำราคัมภีร์ออกมาต่างหาก จะได้ไม่ปะปนกับคำสอนหลักของพระศาสดา

   ควรศึกษาหรือไม่ กรณีคำของภิกษุเถระในอดีตที่ปะปนเข้ามาในพระไตรปิฎก พระศาสดาตรัสไว้แล้วว่า สุตตันตเหล่าใด ที่เป็นคำของสาวก
   เธอจักไม่ฟังด้วยดี ไม่เงี่ยหูฟัง ไม่ตั้งจิต เพื่อจะรู้ทั่วถึง และจักไม่สำคัญว่าเป็นสิ่งที่ตนควรศึกษาเล่าเรียน ... อ่านต่อ