อริยสัจจากพระโอษฐ์ ๒  ภาค ๔ (หน้าที่ ๑๓๓๑- ๑๓๖๗)
ว่าด้วย มัคคอริยสัจ ความจริงอันประเสริฐคือมรรค

(๖) อานิสงส์ของการหลีกเร้น

        ภิกษุ ท. !  เธอทั้งหลายจงเป็นผู้มีความหลีกเร้น (ปฏิสลฺลาณ) เป็นที่มายินดี ยินดีแล้วในความหลีกเร้น จงเป็นผู้ตามประกอบเจโตสมถะ ในภายใน มีฌานอันตน ไม่ละเลย ประกอบพร้อมด้วย วิปัสสนา เพิ่มพูนความยินดีใน สุญญาคาร อยู่เถิด.

ภิกษุ ท. ! เมื่อประพฤติกระทำเช่นนั้นอยู่ ผลอย่างใดอย่างหนึ่งในบรรดาผล ทั้งสอง เป็นอันเธอหวังได้ คือ อรหัตตผลในทิฏฐธรรม นี้ หรือว่าเมื่อเชื้อ (อุปาทิ) เหลืออยู่ ก็มี ความเป็น อนาคามี.
- อิติวุ. ขุ. ๒๕/๒๕๙/๒๒๓.

        (ในสูตรอื่นแสดงอานิสงส์ แห่งการหลีกเร้นไว้ด้วยการ รู้ชัดการเกิดขึ้น และ ความดับไปแห่งขันธ์ห้า ก็มี. - ๑๗/๒๐/๓๐. (ดูรายละเอียดของความเกิดและ ความ ดับแห่งขันธ์ห้า ในหนังสือ ปฏิจจ. โอ. หน้า ๒๕๙ - ๒๖๒ และที่หน้า ๓๓๘ - ๓๔๑

        ในสูตรอื่นแสดงไว้ด้วยการ รู้ชัดอริยสัจสี่ ก็มี ดังที่ได้ยกมาไว้ในภาคนำแห่ง หนังสือเล่มนี้ ที่หน้า ๗๕. ในสูตรอื่นแสดงไว้ด้วยการ รู้ชัดอายตนิกธรรม ๖ หมวดๆ ละ ๕ อย่างคือ จักษุ รูป จักขุวิญญาณ จักขุสัมผัส เวทนาที่เกิดขึ้น จากจักขุสัมผัส ฯลฯ รวมเป็น รู้ชัดอายตนิกธรรม ๓๐ อย่าง ว่าเป็นอนิจจัง ก็มี. - ๑๘/๑๐๐/๑๔๘.
ในสูตรอื่นแสดงไว้ ด้วยการปรากฏของอายตนิกธรรมทั้ง ๖ หมวดนั้น โดย ความเป็นอนิจจัง ก็มี. - ๑๘/๑๘๑/๒๕๐).