พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๒๐ สุตตันตปิฎก หน้าที่ ๒๙๑

อัสสาทสูตร
ว่าด้วยคุณของโลก
(คุณ หรือ รสอร่อยของโลก)

             [๕๔๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ถ้าคุณในโลกนี้จักไม่มีแล้วไซร้ สัตว์ทั้งหลาย ก็ไม่พึงกำหนัดในโลกแต่เพราะคุณในโลกมีอยู่ ฉะนั้น สัตว์ทั้งหลายจึงกำหนัด อยู่ในโลก

             ดูกรภิกษุทั้งหลายก็ถ้าโทษในโลกนี้ไม่มีแล้วไซร้ สัตว์ทั้งหลายจะไม่พึง เบื่อหน่าย ในโลก แต่เพราะโทษในโลกมีอยู่ ฉะนั้น สัตว์ทั้งหลายจึงเบื่อหน่าย ในโลก

             ดูกรภิกษุทั้งหลายก็ถ้าอุบายเครื่องออกไปในโลกนี้ จักไม่มีแล้วไซร้ สัตว์ทั้งหลาย ก็ไม่พึงออกไปจาก โลกได้ แต่เพราะอุบายเครื่องออกไป ในโลก มีอยู่ ฉะนั้น สัตว์ทั้งหลาย จึงออกไปจากโลก ได้

             ดูกรภิกษุทั้งหลาย
สัตว์ทั้งหลาย ยังไม่รู้ซึ่งคุณของโลกโดยความเป็นคุณ ซึ่งโทษ ของโลก โดยความ เป็นโทษ และซึ่งอุบายเครื่องออกไปของโลก โดยเป็นอุบายเครื่องออกไป ตาม ความเป็นจริง เพียงใด
สัตว์ทั้งหลาย จะออกไป หลุดไปพ้นไป จากโลกพร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก จากหมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณะ พราหมณ์เทวดาและมนุษย์ มีใจปราศจาก เขตแดนอยู่ ไม่ได้เพียงนั้น

             ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ก็เมื่อใด สัตว์ทั้งหลายรู้ซึ่งคุณของโลก โดยความเป็นคุณ ซึ่งโทษของโลก โดย ความเป็นโทษ และซึ่งอุบายเครื่องออกไปของโลก โดยความเป็นอุบายเครื่องออก ไป ตามความเป็นจริง
เมื่อนั้น สัตว์ทั้งหลายย่อมออกไป หลุดไป พ้นไปจากโลก พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก จากหมู่สัตว์พร้อมทั้ง สมณะ พราหมณ์ เทวดา และมนุษย์ มีใจปราศจากเขตแดนอยู่ ฯ