พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๒๔ พระสุตตันตปิฎก หน้าที่ ๒๗๐-๒๗๑

ติวิธสูตร
ว่าด้วยต้นเหตุแห่งกรรม

            [๑๖๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย
เรากล่าวแม้ซึ่งการฆ่าสัตว์ ว่ามี ๓ อย่าง คือ
มีโลภะเป็นเหตุบ้าง
มีโทสะเป็นเหตุบ้าง
มีโมหะเป็นเหตุบ้าง

เรากล่าวแม้ซึ่งการลักทรัพย์ ว่ามี ๓ อย่าง คือ
มีโลภะเป็นเหตุบ้าง
มีโทสะเป็นเหตุบ้าง
มีโมหะเป็นเหตุบ้าง

เรากล่าวแม้ซึ่งการประพฤติผิดในกาม ว่ามี ๓ อย่าง คือ
มีโลภะเป็นเหตุบ้าง
มีโทสะเป็นเหตุบ้าง
มีโมหะเป็นเหตุบ้าง

เรากล่าวแม้ซึ่งการพูดเท็จ ว่ามี ๓ อย่าง คือ
มีโลภะเป็นเหตุบ้าง
มีโทสะเป็นเหตุบ้าง
มีโมหะเป็นเหตุบ้าง

เรากล่าวแม้ซึ่งการพูดส่อเสียด ว่ามี ๓ อย่าง คือ
มีโลภะเป็นเหตุบ้าง
มีโทสะเป็นเหตุบ้าง
มีโมหะเป็นเหตุบ้าง

เรากล่าวแม้ซึ่งการพูดคำหยาบ ว่ามี ๓ อย่าง คือ
มีโลภะเป็นเหตุบ้าง
มีโทสะเป็นเหตุบ้าง
มีโมหะเป็นเหตุบ้าง

เรากล่าวแม้ซึ่งการพูดเพ้อเจ้อ ว่ามี ๓ อย่าง คือ
มีโลภะเป็นเหตุบ้าง
มีโทสะเป็นเหตุบ้าง
มีโมหะเป็นเหตุบ้าง

เรากล่าวแม้ซึ่งการอยากได้ของผู้อื่น (ความโลภ) ว่ามี ๓ อย่างคือ
มีโลภะเป็นเหตุบ้าง
มีโทสะเป็นเหตุบ้าง
มีโมหะเป็นเหตุบ้าง

เรากล่าวแม้ซึ่งความปองร้าย (พยาบาท) ว่ามี ๓ อย่าง คือ
มีโลภะเป็นเหตุบ้าง
มีโทสะเป็นเหตุบ้าง
มีโมหะเป็นเหตุบ้าง

เรากล่าวแม้ซึ่งความเห็นผิด (มิจฉาทิฎฐิ) ว่ามี ๓ อย่าง คือ
มีโลภะเป็นเป็นเหตุบ้าง
มีโทสะเป็นเหตุบ้าง
มีโมหะเป็นเหตุบ้าง

ดูกรภิกษุทั้งหลาย
โลภะ เป็นแดนเกิดแห่งเหตุของกรรม
โทสะ เป็นแดนเกิดแห่งเหตุของกรรม
โมหะ เป็นแดนเกิดแห่งเหตุของกรรม

ความสิ้นไปแห่งเหตุของกรรม ย่อมมีได้เพราะความสิ้นไปแห่งโลภะ
ความสิ้นไปแห่งเหตุของกรรม ย่อมมีได้เพราะความสิ้นไปแห่งโทสะ
ความสิ้นไปแห่งเหตุของกรรม ย่อมมีได้เพราะความสิ้นไปแห่งโมหะ

ด้วยประการดังนี้แล

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๒๔ พระสุตตันตปิฎก หน้าที่ ๒๗๑

สปริกกมนสูตร
ว่าด้วยธรรมเป็นทางหลีกเลี่ยง

            [๑๖๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมนี้ควรงดเว้น มิใช่ธรรมที่ไม่ควรงดเว้น ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมนี้ควรงดเว้น มิใช่ธรรมที่ไม่ควรงดเว้นอย่างไร

            ดูกรภิกษุทั้งหลาย
       ๑ การงดเว้นจากการฆ่าสัตว์ ของบุคคลผู้ฆ่าสัตว์ เป็นการงดเว้นอย่างหนึ่ง
       ๒ การงดเว้นจากการลักทรัพย์ ของบุคคลผู้ลักทรัพย์ เป็นการงดเว้นอย่างหนึ่ง
       ๓ การงดเว้นจากการประพฤติผิดในกาม ของบุคคลผู้ประพฤติผิดในกาม เป็นการงดเว้นอย่างหนึ่ง
       ๔ การงดเว้นจากการพูดเท็จ ของบุคคลผู้พูดเท็จ เป็นการงดเว้นอย่างหนึ่ง
       ๕ การงดเว้นจากการพูดส่อเสียด ของบุคคลผู้พูดส่อเสียด เป็นการงดเว้น อย่างหนึ่ง
       ๖ การงดเว้นจากการพูดคำหยาบ ของบุคคลผู้พูดคำหยาบ เป็นการงดเว้น อย่างหนึ่ง
       ๗ การงดเว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ ของบุคคลผู้พูดเพ้อเจ้อ เป็นการงดเว้นอย่างหนึ่ง
       ๘ ความไม่อยากได้ของผู้อื่น ของบุคคลผู้มีความอยากได้ของผู้อื่น เป็นการงดเว้น อย่างหนึ่ง
       ๙ ความไม่ปองร้าย ของบุคคลผู้ปองร้าย เป็นการงดเว้นอย่างหนึ่ง
       ๑๐ ความเห็นชอบ ของบุคคลผู้มีความเห็นผิด เป็นการงดเว้นอย่างหนึ่ง

            ดูกรภิกษุทั้งหลาย การงดเว้นย่อมมีด้วยประการอย่างนี้ ธรรมนี้ควรงดเว้น มิใช่ธรรมที่ไม่ควรงดเว้น