พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๒๐ สุตตันตปิฎก หน้าที่ ๒๙๐-๒๙๑

มนุสสสูตร
ว่าด้วยคุณของโลก สูตรที่ ๑

             [๕๔๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย
เราได้เที่ยวแสวงหาคุณของโลก ได้พบคุณในโลก นั้นแล้ว คุณในโลกมีประมาณเท่าใด เราได้เห็นคุณประมาณเท่านั้นด้วยปัญญาแล้ว

เราได้เที่ยวแสวงหาโทษของโลก เราได้พบโทษในโลกนั้นแล้ว
โทษในโลก มีประมาณ เท่าใด เราได้เห็นโทษประมาณเท่านั้นด้วยปัญญาแล้ว

เราเที่ยวแสวงหาอุบายเป็น เครื่องออกไปของโลก ได้พบอุบายเป็นเครื่องออกไป ในโลกนั้นแล้ว อุบายเป็น เครื่อง ออกไปในโลกมีประมาณเท่าใด เราได้เห็นอุบาย เครื่องออกไป ประมาณเท่านั้น ด้วยปัญญาแล้ว

              ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็เรายังไม่รู้คุณของโลกโดยเป็นคุณ ... บัดนี้ภพใหม่ ไม่มี

(คุณของโลกอีกสูตรหนึ่ง)


------------------------------------------------------------------------------------------------
พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๒๐ สุตตันตปิฎก หน้าที่ ๒๙๒

สมณสูตร
ผู้ควรยกย่องว่าเป็นสมณะและพราหมณ์

             [๕๔๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณะหรือพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง ไม่ทราบชัดซึ่งคุณของโลกโดยความเป็นคุณ ซึ่งโทษของโลกโดยความเป็นโทษ และซึ่งอุบาย เครื่องออกไปของโลก โดยความเป็นอุบายเครื่องออกไป ตามความเป็นจริง สมณะหรือ พราหมณ์เหล่านั้น เราไม่ยกย่องว่าเป็นสมณะในหมู่สมณะ หรือว่าเป็นพราหมณ์ในหมู่ พราหมณ์ และท่านเหล่านั้น หาทำให้แจ้งซึ่งประโยชน์แห่ง ความเป็นสมณะ และประโยชน์แห่งความเป็นพราหมณ์ ด้วยปัญญาอันยิ่งเองในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ไม่

              ส่วนสมณะหรือพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง ทราบชัดซึ่งคุณของโลกโดย ความเป็นคุณ ซึ่งโทษของโลกโดยความเป็นโทษ และซึ่งอุบายเครื่องออกไป ของโลก โดยความ เป็นอุบายเครื่องออกไป ตามความเป็นจริง สมณะหรือพราหมณ์ เหล่านั้น เรายกย่องว่าเป็นสมณะในหมู่สมณะ หรือว่าเป็นพราหมณ์ในหมู่พราหมณ์ และท่าน เหล่านั้นย่อม ทำให้แจ้งซึ่งประโยชน์แห่งความเป็นสมณะ และประโยชน์ แห่งความเป็นพราหมณ์ ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ในปัจจุบันเข้าถึงอยู่


------------------------------------------------------------------------------------------------
พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๒๐ สุตตันตปิฎก หน้าที่ ๒๙๒

โรณสูตร
การขับร้องคือการร้องไห้ในอริยวินัย

             [๕๔๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย
การขับร้อง คือ การร้องไห้ ในวินัยของ พระอริยเจ้า
การฟ้อนรำ คือ ความเป็นบ้าในวินัยของพระอริยเจ้า
การหัวเราะจนเห็นฟัน พร่ำเพรื่อ คือ ความเป็นเด็กในวินัยของพระอริยเจ้า

             เพราะเหตุนั้นแหละ จงละเสีย โดยเด็ดขาดในการ ขับร้องฟ้อนรำ เมื่อท่าน ทั้งหลายเบิกบานในธรรม ก็ควรแต่ยิ้มแย้ม


------------------------------------------------------------------------------------------------
พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๒๐ สุตตันตปิฎก หน้าที่ ๒๙๒-๒๙๓

อติตตสูตร
สิ่งที่เสพไม่รู้จักอิ่ม

             [๕๔๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความอิ่มในการเสพสิ่ง ๓ อย่างไม่มี ๓ อย่าง เป็นไฉน คือ
๑.ในการเสพความหลับ
๒.ในการดื่มสุราและเมรัย
๓.ในการเสพเมถุนธรรม

              ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความอิ่มในการเสพสิ่ง ๓ อย่างนี้แล ไม่มี